در همه‌ی کارها ناتمامی

تلفنی با غریبه‌آشنای راه دوری حرف می‌زدم. یکی از دوستان، خانه‌ی ما بود. سر و صدا می‌کرد، سرش داد زدم: بِخُس.
از پشت تلفن پرسید: چی گفتی؟ جواب دادم: به زبان محلی ما یعنی بخواب.
گفت: چه جالب، بخسپ. به زبان قدما حرف می‌زنید.
هم‌آن‌جا بود که دریافتم بخُس ما کوتاه‌شدی بخسپ است. پس این لهجه‌ای که در شهرهای بزرگ از بیانش خجالت می‌کشیم زبان بیهقی و طبری بود و ما خبر نداشتیم؟!