از ته قلبم

• مگه قلب هم داری تو آخه؟
•• چرا که نه. ولی چون قدّ قلب یه گنجیشکه، توی این سینه‌ی فراخ به چشم نمی‌آد!

خشکیده

چاه را از خودت دریغ نکن.
شاید آب نداشته باشد، امّا، به درد گریه‌کردن که می‌خورد؟

دست‌وپاچلفتی وارد می‌شود

یکی از آرزوهای بزرگم! این است که مثل قهرمان فیلم‌ها از ماشین پیاده شوم. چرا نمی‌توانم کار به این سادگی را باشکوه انجام دهم؟
یا شانه‌ام به در می‌خورد، یا سرم به سقف می‌زند، یا پایم به صندلی گیر می‌کند یا...

ببند در قفس رو

• آدمی مثل تو، چرا باید یکی مثل اون رو دوست داست داشته باشه؟
••خودم هم موندم ولی مگه دل، چرا حالی‌شه؟

پی‌نوشت یک: استاد حقوق می‌گفت: جهل به قانون، رافع مسوولیت نیست.
پی‌نوشت دو: استاد روان‌شناسی می‌گفت: علم به تفوق قلب بر عقل، مانع شکست نیست.
پی‌نوشت سه: حافظ می‌گوید: بشوی اوراق اگر هم‌درس مایی...

حرف مرد یکی است

سه‌باره تعطیلات نوروز و سه‌باره انبوه مسافران نوروزی لب ساحل و سه‌باره «خوش به حال خوشگلا»!

حالا باید بخندی، راه دیگه نداری

ترانه‌ای سه‌صدایی از خوانندگانی کم‌نام‌و‌نشان و بسیار مناسب حال و هوای این روزها.

دانلود ترانه «عید امسال» با صدای «علی رهام»

من از تو، به افکار تو، آگاه‌ترم

سر صبح بود که تماس گرفت. تعجب کردم. به سه دلیل:
اول این‌ که سختش بود شماره گرفتن،
دوم این که همیشه این منم که تلفن می‌زنم و همیشه اوست که گوش به زنگ است،
و سوم این که هم‌این دو روز پیش زنگ زده بود و حالا حالاها مانده بود تا زنگ بعدی.
با خود گفتم: «بذار حدس بزنم. حتمی، شبی، خواب بدی دیده و نگرانم شده.»
به ثانیه نکشید که گفت: «دیشب خواب دیدم سرمای سختی خوردی. حالت خوبه؟»
کِیف کردم. از این که نگفته می‌فهمم چی می‌خواهد بگوید. دوطرفه هست البته. باید اعتراف کنم که او در این کار استادتر است.
جواب دادم: «نه مادر! چیزیم نیست، خوبِ خوبم.»

هر چی که هست، نوبرشه

دینگ دینگ
• مسیج‌باز هستی؟
•• بستگی داره کجای رابطه باشم؟ اولش؟ اوجش؟ یا تهش؟
• الان کجای کاری؟
دینگ دینگ

خدمت در خانه

کیسه‌ی رخت‌چرک‌ها را دادم دست والده که بشوید. جیب لباس‌ها را وارسی کرد تا چیزی توی‌شان جانمانده باشد. متوجه دکمه یکی از پیراهن‌ها شد که رنگ نخش به بقیه نمی‌خورد.
پرسید: «کی این رو دوخته؟»
گفتم: «من!»
حیرت‌زده به منی که در خانه دست به سیاه و سفید نمی‌زنم انداخت: «مگه بلدی؟»
جواب دادم: «ای مادر! می‌گن خدمت سربازی آدم رو مرد بار می‌آره، ما رو که زن کرد!»

پی‌نوشت یک: تی‌کشیدن و جارو کردن و گردگیری بلدم. ظرف شستن هم بلدم. کمی کوک‌زدن و رفوکردن و دوخت‌ودوز بلدم. پخت‌وپز برای زنده‌ماندن تا 48 ساعت هم بلدم!
پی‌نوشت دو: در ضمن کمی بازوبسته‌کردن سلاح و تیراندازی هم می‌دانم!

حرفی نمونده باقی

• چیه؟ از حرفم دل‌خور شدی؟
•• اصلاً دوست ندارم یه زن این طوری حرف بزنه.
• من هر جور دلم بخواد حرف می‌زنم.
•• حرفم رو تصحیح می‌کنم؛ اصلاً دوست ندارم با تو حرف بزنم.

وقتی دوستش نداری

هزار آرزو دارم،
هزار و یکمی تویی!

به دل بردن سزاواری

نشسته بود کنار پسرش و دست انداخته بود دور گردنش و قربان صدقه‌اش می‌رفت و نازش می‌کرد و بعد از هر جمله‌ای که می‌گفت موهای پسرک را می‌بوسید.
مادر بچه هم روبه‌رو نشسته بود و لبخند می‌زد.
«بچه‌ی من، پسر خوبیه. حرفِ مادرش رو گوش می‌کنه. مادرش رو اذیت نمی‌کنه. پسرم، هر وقت ازت پرسیدند مادرت رو بیش‌تر دوست داری یا پدرت رو؟ خجالت نکش و بگو: مادرم.»
این‌جا به بعد را آرام گفت. انگار برای خودش می‌گوید:
«من که همیشه برای این که دلِ پدرم نشکند جواب می‌دادم هر دوشون رو یه اندازه دوست دارم.»

بخواب شهرزاد، بخواب

هزار آرزو دارم،
هر هزار تویی.

پ‌ن: هزار و یکمی نیز تویی.

گزیده‌ی کتاب هالیوود

گزیده‌ی کتاب «هالیوود»
نوشته‌ی «چارلز بوکفسکی»
ترجمه‌ی «پیمان خاکسار»
نشر «چشمه»

صفحه‌ی 10
«ای بابا! تو رو خدا این قدر موضع نگیر. همه که نمی‌تونن شبیه تو باشن!»
«می‌دونم. ولی این مشکل خودشونه.»

صفحه‌ی 30
نگاه کردم به آینه. از خودم خوشم می‌آمد، ولی نه در آینه. من این شکلی نیستم.

صفحه‌ی 80
باور کنین من هیچ دشمنی‌یی با پیری ندارم، ولی چرا بعضیا این‌قدر بدتر از بقیه پیر می‌شن؟

صفحه‌ی 128
بیش‌تر ترجیح می‌دم خوش‌شانس باشم تا خوب.

لیلی خسته است

با همه‌ی تنفرم از «مقنعه»، عاشق دخترهای مقنعه‌به‌سری هستم که در اتوبوس‌های سرِ شب، از فرط خستگی، خواب‌شان برده است.

ما متّهم هستیم

یک زمانی (حدود چهار سال پیش)، خیلی این ترانه را گوش می‌کردم. خیلی یعنی این‌که به خلاف عادتم، repeat را فعال می‌کردم و می‌گذاشتم «علی‌رضا شهاب» هِی پشت سر هم بخواند. مخصوصاً آن جایش را دوست داشتم که می‌گفت:
«تکرار شو شاید
ما سهم هم باشیم
شاید به جرم عشق
ما متّهم باشیم»
جوری که روی یک صفحه‌ی A4 با فونت نستعلیق چاپش کردم و زدم به دیوار اتاق محل کارم. جالب این‌که یکی از هم‌کاران که ابداً فکر نمی‌کردم در این فازها باشد، خوشش آمد و کپی گرفت و برد.
دل‌پذیری دنیای ماست؛ آدم‌های متفاوت با دل‌بستگی‌های مشترک.

دانلود ترانه‌ی «هر لحظه» با صدای «علی‌رضا شهاب»

چه طور یاد این ترانه افتادم؟ توی ماشین نشسته بودیم و چون ماشین خودم نبود نمی‌توانستم صدای رادیو جوان را خفه کنم! که ناگهان آوای آشنایی بلند شد: «هر لحظه با من باش».
باز به خلاف عادتم از راننده خواستم که صدای پخش را بیش‌تر کند.
ترانه‌های قدیمی که خاطره‌ای ضمیمه‌شان هست، زیبایی مضاعف دارند. یکی زیبایی ذاتی‌شان و دیگر، خاطره‌های فراموش‌نشدنی همراه‌شان که دوباره زنده می‌شوند.

بنده‌ی حلقه‌ها

از هم‌آن اوّل‌ها، دوست داشتم انگشتر دست کنم. اولین انگشترم هم انگشتر قدیمی اَبَوی بود که توی رکابش یک تاج مینیاتوری ظریف حک شده بود. مدت‌ها دستم بود تا زمانی که فهمیدم پلاتین نیست و طلای سفید است.
از آن زمان به بعد انگشترهای زیادی عوض کرده‌ام و همیشه یکی‌دوتا دارم و به اصطلاح نمی‌گذارم دستم خالی باشد. همه‌جوره‌اش را داشته‌ام: سنگ‌دار و بی‌سنگ، عقیق و یشم و شرف‌الشمس، نقره ایرانی و ایتالیایی و مدت کوتاهی تیتانیوم. تنها حلقه‌ی بندگی! است که هنوز نوبتش نشده است.
و حالا، این انگشترها، نشانه‌ی حضور من شده‌اند. والده، هر وقت انگشترهایم را کنار تلویزیون ببیند می‌داند که خانه‌ام و اگر نباشند یعنی که بیرونم.

پات رو روی پام بذار

چه اهمیتی دارد که قدّت بلند است یا کوتاه.
مهم این است که هنگام بوسیدن، زیاد خم نشوی.

ولی افتاد مشکل‌ها

• ببین. خیلی‌ها به من می‌گن که تو قشنگ نیستی. من هم که حوصله ندارم وارد بحث با این بی‌بصیرت‌ها! بشم، جواب می‌دم در عوض اخلاقش خوبه.
•• چرا اینا رو به من می‌گی؟
• می‌خوام در جریان باشی؛ اگه روزی یکی از این نامردا! اومد و گفت من از خوشگلیت دفاع نمی‌کنم، بدونی اصل ماجرا چیه.
•• (با بغض) یعنی من قشنگ نیستم؟!

شکرپاش

از فحش شنیدن لذّت می‌برم،

اگر از دهان تو باشد.

دلنبار

• کینه‌ای هستی.
•• نه، حافظه‌م قویه!

ستایش

تعریف‌هات از من، خوش‌حالم نمی‌کنه.
چه جای شادی از این همه تمجید و تحسین وقتی آخر کار با یه جمله‌ی «اشتباه می‌کردم» خرابش می‌کنی.

ذغال بریز لکوموتیوران

رفته بودیم بازار تا برای پسر یک‌ساله‌اش، اسباب‌بازی بخرد. دست می‌گذاشت روی وسایل و نظر من را می‌پرسید. من هم مخالفت می‌کردم: «نه! این خوب نیست... مناسب بچه‌ی تو نیست... قطعات ریز داره... لبه‌های تیز داره...» دست‌بردار نبود و انتخاب‌های بعدترش، بدتر می‌شدند. متوجه شدم که برای دل خودش می‌خواهد بخرد نه پسرش.
قطار اسبا‌ب‌بازی را نشانم داد و گفت: «این چه طوره؟»
پرسیدم: «اون گوشه‌اش چی نوشته؟»
جواب داد: «برای کودکان بزرگ‌تر از سه سال»
گفتم: «عالیه! تو هم که بیش‌تر از سه سال داری! هم‌این واسه‌ت خوبه!»
خندید و برگشت: «آقا! این رو برمی‌دارم.»

چه می‌شود کرد. ما هم دل داریم به خدا. حیف که این ریش و سبیل، دست و پای ما را بسته تا سوار تاب و سرسره‌ی پارک‌ها نشویم و گر نه می‌دیدید که جا به بچه کوچولوها هم نمی‌دادیم. ما هم دل‌مان می‌خواهد ریل‌های پلاستیکی را گرد بچینیم و هم‌پای لکوموتیو سیاه با بار ذغال‌سنگ و مخزن نفت و کوپه‌های مسافران، هوهوچی‌چی‌کنان بدویم و بدویم و...
ولی چه کنیم که زود بزرگ شدیم. چه کنیم که حسرت همه‌ی بچگی‌هایی که نکردیم سر دل‌مان مانده است.

پی‌نوشت: من هم یک تفنگ حباب‌ساز به بهانه‌ی خواهرزاده‌ام! خریدم. آخ اگر بدانید چه ذوقی دارد شلیک مسلسل‌وار حباب‌های درشت رنگی در هوا!
آخ اگر بدانید!

ناله‌ای می‌شکند پشت سپاهی، گاهی

دیگه بسّه دل شکستن.
آخرش این نفرین‌ها، جوون‌مرگت می‌کنه.

چرا ادامه دادیم؟

دانلود ترانه «ادامه» با صدای «مسعود امامی»

گزیده‌ی کتاب آدلف

گزیده‌ی کتاب «آدلف»
نوشته‌ی «بنژامن کنستان»
ترجمه‌ی «مینو مشیری»
نشر «ثالث»

دردنوشت: برای کتاب‌خوان متوسطی مثل من که تند‌خوانی‌ام باعث از دست دادن مفاهیم دیرهضم کتاب‌های سخت‌خوان می‌شود؛ نحیف و لاغر بودن کتاب «آدلف» مشوقی شد برای آهسته‌خوانی و ذره‌ذره چشیدن یک روایت تلخ.
این گزین‌گویه‌ها کفاف هیجان مرا از خواندن این کتاب نمی‌دهد. کاش می‌توانستم همه‌ی کتاب را این جا بیاورم. آنان که به بیماری خودویران‌گری مبتلایند خویش‌تن را در آینه‌ی «آدلف» تماشا کنند. از تناقض‌های ذهن آدمی است که پیشانی‌نوشت وبلاگ، توصیه به خوش بودن و دم‌غنیمت‌شماری است و شما را به نظاره‌ی «زخم زدن مداوم به خود» فرامی‌خوانم!

یادداشت مترجم
صفحه‌ی 9
«آدلف» را سفاکانه‌ترین و تلخ‌ترین رمان عشقی نیز خوانده‌اند.

«آدلف» یک ضدقهرمان ازخودبیگانه است که عاشق زنی ده سال از خودش بزرگ‌تر می‌شود. «آدلف» هم خودشیفته است و هم طبیعتی ضعیف دارد، هم بزرگ‌منش است و هم قدرت ندارد رشته‌های عاطفی میان خود و زنی را که دیگر دوست ندارد، پاره کند.

مقدمه
صفحه‌ی 13-14
سوا از پیوندهایی که اجتماع آن‌ها را محکوم می‌کند، خطر سوءاستفاده‌ی رایج از زبان عاشقانه برای برانگیختن احساسات زودگذر در خود یا دیگری، به اندازه‌ی کافی نشان داده نشده است. گام برداشتن در راهی که انتهایش قابل پیش‌بینی نیست خطرناک است، پیشاپیش نمی‌دانیم در این راه چه احساسی را در دیگری برمی‌انگیزیم یا خود خواهیم داشت، و این خطرآفرین است. با ورود به این بازی، حساب شدت ضربات وارده و واکنش‌های شخصی‌مان را از دست می‌دهیم، زخمی به نظر سطحی، می‌تواند مهلک گردد.

این ترفند جلب محبت، که نخست بی‌اهمیت به نظر می‌آید، وقتی نسبت به انسان‌های ضعیف به کار گرفته می‌شود چه‌قدر سفاکانه می‌گردد و قلب و احساس عمیق زنان را هدف قرار می‌دهد، به ویژه که مشغولیات کاری ندارند و زندگی حرفه‌ای، اوقات‌شان را تحت‌الشعاع قرار نمی‌دهد. آن‌ها به طور طبیعی به مرد اعتماد می‌کنند، به خاطر غرور قابل عفوشان، ساده‌لوح‌اند و احساس‌شان این است که دلیل حیات و وجودشان این است که بدون رعایت احتیاط، خود را به یک حامی بسپارند و همواره گرایش دارند نیاز به یک حامی را با نیاز به عشق اشتباه بگیرند!
من، در کتابم، از شوربختی‌های واضح و حاصل از ارتباط‌های عاطفی‌ای که ایجاد و سپس گسسته می‌شوند سخن نمی‌گویم؛ از دگرگونی شرایط، از داوری خشن مردم و بدخواهی سیری‌ناپذیر جامعه، که ظاهراً از قراردادن زنان بر پرت‌گاه و سقوط آن‌ها لذت می‌برد، نمی‌گویم. این‌ها همه نگون‌بختی‌های عامیانه‌اند. من از درد و رنج قلب می‌گویم، از ناباوری زجرآوری که بی‌وفایی در روح زن ایجاد می‌کند، از سرگشتگی ناشی از تبدیل اعتماد به خطا، تعبیر فداکاری به گناه در چشم هم‌آن مردی که که همه چیزشان را نثار او کردند. من از وحشت زنی می‌گویم که وقتی می‌بیند مردی که سوگند خورده حامی او باشد، ترکش می‌کند؛ از ناباوری‌ای که در پی زودباوری می‌آید و نخست متوجه آن مرد می‌شود و سپس تمام عالم را فرامی‌گیرد. من از آن حرمت فروخورده‌ای می‌نویسم که تلف شده است.

این نوشتارها اگر بتوانند ماهیت اخلاقیات را تغییر دهند، نسل جدید را در مقابل اشک‌هایی که هنوز جاری نشده‌اند مقاوم می‌کنند. اما زمانی که این اشک‌ها جاری می‌شوند، به رغم حال و هوای دروغینی که در آن غوطه‌ورند، وجدان‌شان بیدار می‌شود. آن‌گاه پی می‌برند فردی که به خاطر دوست داشتن رنج می‌کشد، مقدس است. آن‌گاه درمی‌یابند که قلب‌شان، که تصور می‌کردند سهمی در ماجرا ندارد، هم‌آن احساسی را دارد که در دیگری ایجاد کرده‌اند و اگر می‌خواهند بر این چیزی که از روی عادت ضعف می‌نامند غلبه کنند، باید تا اعماق این قلب پست فروبروند و مهربانی را سرکوب، وفاداری را ریشه‌کن، و نیکی را خفه کنند، و در صورت موفقیت، نیمی از روح‌شان را از دست بدهند...

صفحه‌ی 29
انسان‌ها از بی‌تفاوتی رنجیده‌خاطر می‌شوند؛ آن را بدخواهی یا تفرعن می‌پندارند، سخت باور می‌کنند که معاشرت با آن‌ها کسالت‌بار است. گاهی می‌کوشیدم بی‌حوصلگی‌ام را پنهان دارم؛ به سکوتی عمیق پناه می‌بردم: کم‌حرفی‌ام به تفرعن تعبیر می‌شد.

صفحه‌‌ی 34
باور اخلاقی‌اش این بود که یک مرد جوان باید مراقب باشد مرتکب دیوانگی نگردد، یعنی با زنی که از نظر ثروت، شخصیت، و امتیازات اجتماعی هم‌سطح خودش نیست، رابطه‌ی درازمدت برقرار نکند. در باقی موارد، با دیگر زن‌ها، تا زمانی که صحبت ازدواج نباشد، می‌شد رابطه داشت و سپس بدون هیچ اشکالی ترک‌شان گفت.

صفحه‌ی 41
... در یکی از این پیاده‌روی‌ها که خستگی را جای آشفتگی می‌نشاند...

صفحه‌ی 48
می‌دانید که هم مردم‌گریزم و هم در عین حال از تنهایی رنج می‌برم.

صفحه‌ی 51-52
طولی نکشید که اعتراف کرد دوستم دارد... برایم تعریف کرد چه قدر از دوری من عذاب کشیده، چه گونه با هر صدایی که به گوشش می‌رسیده تصور می‌کرده من وارد خانه‌اش شده‌ام؛ و در دیدار مجددم چه قدر دچار دستپاچگی، شعف، و ترس و تردید شده... بارها از او خواستم کوچک‌ترین جزئیات این شرح حال را تکرار کند. این داستان چندهفته‌ای به نظرمان داستان عمری مشترک می‌نمود. عشق به گونه‌ای شگفت‌انگیز کم‌بود خاطرات طولانی را جبران می‌کند. هر گونه احساس دیگری نیاز به خاطرات گذشته دارد: اما عشق با سحر و جادو گذشته‌ای به وجود می‌آورد که ما را احاطه می‌کند. به عبارت دیگر کاری می‌کند احساس کنیم با فردی که هم‌این اندکی پیش برای‌مان پاک بیگانه بود، سال‌ها زیسته‌ایم. عشق نقطه‌ای فروزان است و بس، با این حال به نظر می‌آید می‌تواند کل زمان را تسخیر کند. تا هم‌این چند روز پیش اصلاً عشقی وجود نداشت، چندی دیگر نیز عشقی وجود نخواهد داشت؛ اما تا زمانی که هست، پرتویش را بر روی گذشته و بر روی آینده‌ای که پس از عشق فراخواهد رسید، می‌تاباند.

صفحه‌ی 55
سرانجام کام‌یاب شدم... علت فساد، لذت نیست، طبیعت نیست، هیجانات نیست، علت، حساب‌گری‌هایی است که جامعه به ما یاد می‌دهد، و باورهایی است که از تجربه حاصل می‌شوند.

صفحه‌ی 72
به محض این‌که رازی میان دو عاشق به وجود می‌آید، به محض این که یکی فکرش را از دیگری پنهان کند، جذابیت عشق از میان می‌رود و سعادت ویران می‌شود. خشم، بی‌انصافی، حتی شیطنت، قابل گذشتند؛ اما پنهان‌کاری عنصری بیگانه وارد عشق می‌کند که ماهیت آن را تغییر می‌دهد و پلاسیده‌اش می‌کند.

صفحه‌ی 73-74
دوست‌داشتن زمانی که دیگر دوست‌تان ندارند بدبختی بزرگی است؛ اما از آن بدتر این است که وقتی شما دیگر احساس عشقی نمی‌کنید با عشقی شورانگیز دوست‌تان داشته باشند.

صفحه‌ی 92
مردی وجود ندارد که لااقل یک‌بار در عمرش میان میلش به پایان دادن به رابطه‌ی عاشقانه‌ای ناشایست و بیم صدمه زدن به زنی که زمانی دوستش داشته، سردرگم نشده باشد.

صفحه‌ی 93
از میان این زنان عاشق که همه جا می‌رویند حتی یکی نیست که نگفته باشد اگر ترکش کنند از غصه خواهد مُرد؛ و حتی یکی از آن‌ها پیدا نمی‌شود که زنده نمانده باشد و تسلا پیدا نکرده باشد.

صفحه‌ی 104
چه‌قدر هنگامی که بی‌طرف هستیم، عادل می‌شویم! هر که هستید هرگز منافع قلبی خود را به دیگری نسپارید؛ فقط قلب انسان است که می‌تواند مدافع خوبی برای خود باشد: فقط دل انسان است که می‌تواند وکیل مدافع خود باشد: فقط دل می‌تواند در ژرفای زخم خود نفوذ کند، ور نه هر واسطه‌ای داور می‌گردد؛ تجزیه و تحلیل می‌کند، مصالحه می‌کند، بی‌تفاوتی را درک‌ می‌کند، آن را ممکن می‌شناسد، آن را گریزناپذیر می‌نامد، و در نهایت حیرت می‌بینیم این بی‌تفاوتی برایش موجه و قابل بخشش می‌گردد.

صفحه‌ی 124
یکی از آن روزهای زمستانی بود که آفتابی حزن‌آلود، دشت و صحرای خاکستری را روشنی می‌بخشید، گویی با دل‌سوزی به زمینی می‌نگرد که دیگر آن را گرم نمی‌کند. «النور» پیشنهاد کرد برای گردش بیرون برویم. گفتم: «اما هوا خیلی سرد است.»
«مهم نیست، دلم می‌خواهد با شما به گردش بروم.» بازویم را گرفت، مدت‌ها بدون کلامی قدم زدیم؛ به سختی راه می‌رفت و تقریباً تمام وزنش روی من بود.
«چه‌طور است چند دقیقه استراحت کنیم؟»
در جوابم گفت: «نه، برایم لذت‌بخش است که به شما تکیه داشته باشم.» از نو سکوت کردیم. آسمان صاف بود، اما درختان بی‌برگ بودند، هیچ نسیمی نمی‌وزید، هیچ پرنده‌ای در هوا دیده نمی‌شد، همه چیز ساکن بود و تنها صدایی که به گوش می‌رسید صدای علف‌های یخ‌زده‌ای بود که زیر پای‌مان لگدمال می‌شد. «النور» گفت: «چه‌قدر همه چیز آرام است، چه‌قدر طبیعت بردبار و تسلیم است. چرا نباید قلب انسان هم تسلیم را بیاموزد؟»

صفحه‌ی 131
«آیا باید بمیرم، آدلف؟
خیلی خوب، راضی‌تان می‌کنم؛ این موجود بیچاره‌ای را که حمایت می‌کردید و اکنون با ضرباتی محکم می‌کوبید، خواهد مُرد. این «النور» بخت‌برگشته‌ای که مزاحم شماست و تحملش برای‌تان سخت است، که چون مانعی بر سر راه‌تان به او می‌نگرید، و جایی پیدا نمی‌کنید تا از دستش خلاص شوید، خواهد مُرد. شما تنها در میان جماعتی گام برخواهید داشت که برای ملحق شدن به آن شتاب دارید! این جماعتی را که امروز به خاطر بی‌تفاوتی‌شان از آن‌ها ممنونید، خواهید شناخت؛ و شاید روزی دل‌زده از قلب‌های خشک آن‌ها، دل‌تان برای قلبی تنگ شود که به خاطر شما می‌تپید، که برای دفاع از شما حاضر بود با هزار خطر بجنگد، و شما حتی حاضر نبودید با نگاهی به آن پاداش دهید.»

صفحه‌ی 128
تمام اعضای بدنش بی‌حرکت شدند، دستم را فشرد، خواست گریه کند، اشکی نداشت؛ خواست حرفی بزند، صدایی نمانده بود، سرش را به حالت تسلیم روی بازویم گذاشت؛ نفسش کُندتر شد؛ چند ثانیه‌ی بعد دیگر نبود.

صفحه‌ی 129
... اکنون حقیقتاً آزاد بودم. دیگر کسی مرا دوست نداشت.

گذشتی عمر ولیکن بد گذشتی

ای بی‌انصاف، مادربزرگ!
دعا می‌کردی «پیر بشی عزیزم» تا داغم رو نبینی، هیچ می‌دونستی پیر می‌شم و داغ خیلی‌ها رو می‌بینم؟
می‌دونستی مادربزرگ؛ مطمئنم که می‌دونستی. تو همه‌ش، فکر خودت بودی.

تو دروغاتم قشنگه

نمی‌دونستم چی بگیرم ولی خواهشاً اگه خوشت نیومد، جلو روم نگو.

ماه می‌آد تو خوابم

صبح علی‌الطلوع، به اولین کسی که دیدم، گفتم: «از سال 59 که چشم باز کردم تا 84 توی خونه قدیمی‌مون زندگی می‌کردیم. خونه که توی طرح افتاد، باقی‌مانده‌ رو کوبیدیم و به زمین پشتی‌اش چسبوندیم و یک خونه جدید ساختیم. تا خونه تازه آماده بشه، کوچ کردیم به یه خونه دیگه. سال 90 به این طرف هم برگشته‌ایم به خونه جدید.»
گفت: «روده‌درازی نکن اول صبحی! خب؟»
گفتم: «توی این سی سال، هرچی خوابِ خونه می‌بینم توی خونه کلنگی هستم. هرچی اتفاق می‌افته توی خونه قدیمی می‌افته. رویا باشه، کابوس باشه توی خونه قدیمی هست.»
گفت: «آره. راست می‌گی. ما هم سال 70 خونه‌مون رو عوض کردیم. تا حالا هم که خواب می‌بینم خونه قدیمی توش هست. انگار اصلاً خونه‌های دیگه، نبوده‌اند.»
گفتم: «عجیب اینه که امروز اتفاقی بیفته و بهش فکر کنم، اگه شب خوابش رو ببینم باز هم جغرافیای خواب، همون خونه قدیمی قدیمیه هست. مثل این که کارخانه رویاسازی مغز ما، مواد خامش رو از دوران کودکی برمی‌داره.»

به نامه خدا

بعضی‌ها، اگر پیامک خالی هم بفرستند، انگار سونامی فرستاده‌اند.

پی‌نوشت: امان از این بعضی‌ها!